Zonder vrijwilligers geen club

‘De Celle’ is al meer dan een halve eeuw de stille kracht achter fusieclub Wolvertem Merchtem: “Ik heb nog met gieter en kalk de lijnen gedaan.

Na het wegvallen van zijn kompaan Louis staat ‘de Celle’ bij Wolvertem Merchtem ook in voor de was. “Zowat alle dagen draaien de machines. Wat wil je? Truitjes van dertig ploegen, daar kruipt wat tijd in.” 

5 december vandaag, oftewel Internationale Dag van de Vrijwilliger. Hoog tijd vonden wij om ook enkele medewerkers van voetbalclubs in de bloemetjes te zetten. De man achter de bonnetjes, de vrouw achter de tapkraan of de nonkel die de lijnen kalkt, uiteindelijk vormen zij nog altijd het kloppende hart van elke voetbalvereniging. Marcel ‘De Celle’ De Buyser is een van hen. Op zijn 72ste is hij nog altijd onmisbaar voor Wolvertem Merchtem.

“Marcel? Dat is de fundering van onze club. Iemand op wie we altijd kunnen bouwen en hier altijd rondloopt, een man van goudwaarde.” Sportief manager Cris Lion spreekt voor de hele club als we polsen naar Marcel ‘De Celle’ De Buyser.

Al meer dan een halve eeuw zet De Buyser zich in voor eerst Wolvertem, en tegenwoordig voor de fusieclub. “Een keer heb ik forfait moeten geven wegens corona”, zegt de duizendpoot. Toen is iemand anders de lijnen moeten komen kalken. Wat ik voor de rest nog allemaal doe? Ik ben ook aanwezig bij alle trainingen en sluit daarna het complex af. Als ik het stadion hier binnenstap, ben ik al snel met iets bezig. Er is altijd wel iets te doen. Ja, je moet op pensioen zijn om dit te kunnen doen, anders heb je zoveel tijd niet.”

En zeggen dat de voetbalcarrière van De Buyser zelf eerder beperkt bleef. “Ik ben als twaalfjarige begonnen bij Wolvertem, maar heb nooit de eerste ploeg gehaald, hoor. Rugproblemen speelden mij parten en in het begin van de jaren zeventig ben ik begonnen als terreinverzorger. Als twintiger maakte in de kleedkamers proper, reed ik het gras af, bolde ik het terrein en kalkte ik de lijnen. Dat laatste gebeurde toen nog met een gieter en kalk. De boilers moesten we aansteken met lucifers, dat waren verdorie nog middeleeuwse toestanden.”

Moeras

Begin deze eeuw verhuisde Wolvertem dan naar zijn huidige locatie. “Toen waren we met twee voor al die klussen. Ons ‘hoofdkwartier’ zit nu onder de tribune en de kantine. Wijlen Louis De Valck deed de was en de plas en het kuiswerk. Ik hield me bezig met het terrein en bleef ook afgevaardigde bij de beloften. Mijn takenpakket op het terrein is nu iets minder. Het gras afrijden en het bollen van het veld gebeuren nu door een externe firma. Ons terrein blijft wel echt een moeras. Het noemt hier niet voor niets De Vlieten. Enkele jaren geleden is de bovenlaag al eens afgeschraapt, maar het probleem zit dieper en de gemeente zag het niet zitten om zulke grote kosten te maken. Op deze zware grond is er een te trage doorsijpeling van het water met alle gevolgen van dien. Maar we leven op hoop, volgend seizoen zou er kunstgras komen.”

Enkele jaren geleden viel zijn kompaan Louis weg en sindsdien is ‘de Celle’ zich ook om de was gaan bekommeren. In zijn wasserij staan drie machines en twee droogkasten. “Zowat alle dagen draaien die machines. Wat wil je? Truitjes van dertig ploegen, daar kruipt wat tijd in. Wassen, drogen, alles opvouwen en in de zak steken voor de volgende match. Kousen en broekjes moeten de spelers zelf wassen. Van de beloften en de eerste ploeg was ik de volledige outfit. De vuile was moet ik soms gaan ophalen op ons terrein in Merchtem. Ook moet ik bijna dagelijks de kleedkamers kuisen, want het voetballen en de trainingen stoppen natuurlijk niet.”

Groentetuin

Rest de vraag: wat zou Wolvertem Merchtem doen mocht ‘de Celle’ morgen wegvallen? “De clubliefde is groot bij mij, maar niemand is onmisbaar. Feit is wel dat clubliefde nog weinig bestaat. Ga maar eens iemand zoeken. Zolang ik kan, blijf ik hier voortdoen of anders gezegd: tot ik erbij neerval. Ik haal ook veel voldoening uit mijn werk. Iedereen in de club apprecieert mijn taak. Of ik nog andere hobby’s heb? Ik heb nog mijn eigen groentetuin, maar verder is het beperkt, hoor. En als je me nu zou willen laten... Sorry hoor, maar de lijnen moeten nog bijgewerkt worden.” En weg was ie.

Bron: Het nieuwsblad